Κάποιοι λένε ότι οι καλλιτέχνες είναι πολύ τυχεροί άνθρωποι, και δη οι μεγάλοι. Μέσω του θείου δώρου της φύσης, ακόμα και όταν πεθαίνουν συνεχίζουν να ζουν ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο, με πολύ ενεργό τρόπο μάλιστα...και αυτό δεν μπορεί να το ακυρώσει κανένας καρκίνος. Νίκο γειά και χαρά σου εκεί πάνω και thanks για τα τραγούδια...
PS Και σε όσους παλεύουν με αυτή την απαίσια αρρώστια: καλή δυναμη παιδιά!
PS Και σε όσους παλεύουν με αυτή την απαίσια αρρώστια: καλή δυναμη παιδιά!
Πρώτη φορά πήγα σε συναυλία όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο. Ήταν η περίοδος τότε των βαρελάδικων κατά την οποία -παραδόξως- το ελληνικό ρόκ ξαναζωντάνεψε -εστω για λίγα μόνο χρόνια- με τις Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά κτλ.
Πρώτο έτος λοιπόν, ζεστό καλοκαίρι φορτωθήκαμε σε ένα λεωφορείο από Σταυρούπολη μεριά και στα Πανεπιστήμια αλλάξαμε σε ένα μικρότερο από αυτά τα κόκκινα που ανεβαίνουν πάνω στο Σειχ Σου. Αυτό το δεύτερο λεωφορειάκι ήταν φισκα γεμάτο από νεαρόκοσμο σαν κονσερβοκούτι. Μια δυό στάσεις αντέξαμε και κατεβήκαμε στην μεγάλη ανηφόρα του Αγιου Παύλου, δίπλα από τα Τείχη. Είπαμε "τι στο καλό σε συναυλία πάμε, δεν θα πάμε σαν σαρδέλες" Ανεβήκαμε ίσια όλο τον δρόμο προς το δάσος παίρνωντας και μερικές μπύρες στο χέρι ο καθένας. Ορδες κόσμου ανέβαιναν εκεινο το βράδυ την ανηφόρα. Έκανε αφόρητη ζέστη. Και μετά φτάσαμε στο Θέατρο Δάσους. Είχαμε πάει να δούμε την συναυλία ενός πολύ ανεβασμένου εκείνη την εποχή καλλιτέχνη ιδιαίτερα ανάμεσα στον φοιτητόκοσμο, λόγω των ροκ καταβολών του. Αλλά το καλύτερο δεν σας το πα. Δεν είχαμε εισιτήριο και ούτε σκοπό είχαμε να βγάλουμε. Νέοι στην πόλη ακόμα τότε, είχαμε μάθει ότι στην πλαγιά πάνω από το θέατρο εκεί αναμεσα στα δέντρα, εχει μια χαρά θέα προς τη σκηνή του θεάτρου. Οπότε αποφασίσαμε να καταναλώσουμε free of charge αυτό το πολιτιστικό προίόν. Καθήσαμε λοιπόν εκεί, εκατοντάδες λαθραίοι φοιτητές παραδίπλα μας και μαζί με τα δεκάδες τσιγάρα και τις μπύρες, τραγουδούσαμε και απολαύσαμε τη μαγική βραδιά που απλόχερα (και τζάμπα!) μας προσφερε ο περίεργος αυτός κύριος με το κόκκινο μαντήλι. Αυτά δεν ξεχνιούνται ...
...Έφυγε σήμερα σε ηλικία 63 ετών ο μουσικοσυνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής Νίκος Παπαζογλου, αφού έδωσε μια πολυετή μάχη με την επάρατη νόσο. Απόκτησε δύο παιδιά και ζούσε μαζί τους και με τη γυναίκα του σε ένα μεγάλο κτήμα, κάπου αναμεσα στην Θέρμη και το Πανόραμα Θεσσαλονίκης, ενώ το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν στο Διαβαλκανικό Κέντρο στην περιοχή του αεροδρομίου. Ο Νίκος Παπάζογλου είχε φανατικούς φίλους και αναμεσα στους λαϊκούς και στους εντεχνους και στους ροκ γιατί ήταν ένα περιεργο κράμα καλλιτέχνη. Επηρεασε όσο λίγοι πάρα πολλούς άλλους καλλιτέχνες διαφόρων ειδών.
