Σχόλιο Antii : Μιλάμε για τρελά γέλια...Αυτή την ομιλία πρέπει να τη διαβάσετε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ! Ακόμα και αν δεν διαβάζεται ομιλίες ποτέ, για αυτή πρέπει να κάνετε μια εξαίρεση! Την εκφωνησε ο Βασίλης Μιχαλολιάκος στην χθεσινή του παρουσία στον ΟΛΠ, όπου και ανακοίνωσε επίσημα την υποψηφιότητα του για υποψηφιος δήμαρχος Πειραιά. Προφανώς και αργήσαμε να το καταλάβουμε αλλά εδώ πέρα έχουμε βρει τον αντικαταστάτη του Βύρων Πολύδωρα! ... αν και λίγο κακέκτυπο μιας και μπορεί κανεις να οσμηστεί και επιρροές από ... trashy Ξανθόπουλο
Τη πολιτική τη βίωσα ως ανάγκη προσφοράς. Από μικρό παιδί ένοιωσα, ότι δεν ανήκω μόνο στον εαυτό μου. Ότι ανήκω μου και στην Πατρίδα και τους ανθρώπους.
Έβγαλα το σχολείο περπατώντας 2 ώρες να πάω και 2 ώρες να γυρίσω
και γνωρίσαμε έτσι τι σημαίνει σκληρή δουλειά και πως βγαίνει το ψωμί.
Δεν αρκεί να φροντίζεις τη φαμελιά σου. Υπάρχει και ο διπλανός Άνθρωπος, υπάρχει και ο πιο φτωχός από σένα. Υπάρχει και η χήρα και ο άρρωστος και το ορφανό
Στην συνέχεια παρατείθεται η αρχη της ομιλίας που είναι βασικά και η μισή ομιλία
Γεννήθηκα πριν από 58 χρόνια πάνω σε ένα βράχο στο άκρο του Ταινάρου, στα Κορογονιάνικα της Λάγιας. Σε μια μανιάτικη οικογένεια
με 11 παιδιά. Το Γιώργο, τον Τάκη... Ο Πατέρας μου ο Γιάννης Μιχαλολιάκος και η μάνα μου η Θεοδώρα, το γένος Γιατράκου δούλευαν από το πρωί ασταμάτητα για να μη λείψουν τα απαραίτητα από την οικογένεια. Και η δουλειά τους ήταν αγώνας τιτάνιος. Να περπατήσουν ώρες στο λιοπύρι ή στον παγωμένο άνεμο του Ταινάρου -που δεν αντέχει τίποτα μπροστά του- να ημερέψουν το βράχο, να κουβαλήσουν νερό, να σπείρουν και να θερίσουν, να μαζέψουν τις ελιές, να περιποιηθούν τα ζωντανά. Και όλα αυτά αγόγγυστα και πνεύμα ότι όλα αυτά δεν αρκούν. Δεν αρκεί να φροντίζεις τη φαμελιά σου. Υπάρχει και ο διπλανός Άνθρωπος, υπάρχει και ο πιο φτωχός από σένα. Υπάρχει και η χήρα και ο άρρωστος και το ορφανό. Υπάρχει και η Πατρίδα.
με 11 παιδιά. Το Γιώργο, τον Τάκη... Ο Πατέρας μου ο Γιάννης Μιχαλολιάκος και η μάνα μου η Θεοδώρα, το γένος Γιατράκου δούλευαν από το πρωί ασταμάτητα για να μη λείψουν τα απαραίτητα από την οικογένεια. Και η δουλειά τους ήταν αγώνας τιτάνιος. Να περπατήσουν ώρες στο λιοπύρι ή στον παγωμένο άνεμο του Ταινάρου -που δεν αντέχει τίποτα μπροστά του- να ημερέψουν το βράχο, να κουβαλήσουν νερό, να σπείρουν και να θερίσουν, να μαζέψουν τις ελιές, να περιποιηθούν τα ζωντανά. Και όλα αυτά αγόγγυστα και πνεύμα ότι όλα αυτά δεν αρκούν. Δεν αρκεί να φροντίζεις τη φαμελιά σου. Υπάρχει και ο διπλανός Άνθρωπος, υπάρχει και ο πιο φτωχός από σένα. Υπάρχει και η χήρα και ο άρρωστος και το ορφανό. Υπάρχει και η Πατρίδα.
Υπάρχουν και οικογένειες που έδωσαν παιδιά στην Πατρίδα. Στη Μικρασία, στο Σαγγάριο, στην Πίνδο, στο Καλπάκι, το Τεπελένι, στην Κύπρο μας και στα Ίμια.
Χρωστάμε και σ' αυτούς.
Φίλες και Φίλοι
Έβγαλα το σχολείο περπατώντας 2 ώρες να πάω και 2 ώρες να γυρίσω, τρώγοντας στο διάλειμμα ότι μας είχε ετοιμάσει η μάνα μας και επιστρέφαμε το βράδυ σπίτι, όταν δεν είχαμε αναλάβει κάποια δουλεία, χωρίς μερικές φορές να βρίσκουμε εκεί τους γονείς μας. Τους βοηθούσαμε κι εμείς, όχι μόνο όταν δεν είχαμε σχολείο ή στις διακοπές και γνωρίσαμε έτσι τι σημαίνει σκληρή δουλειά και πως βγαίνει το ψωμί. Αλλά έτσι γνωρίσαμε τη μοναδική γεύση, αυτή, του τίμιου ψωμιού, που βγαίνει από τον ιδρώτα του προσώπου σου. Γνωρίσαμε και τον τόπο μας, πέτρα την πέτρα πιθαμή προς πιθαμή, βράχο το βράχο. Μας πόνεσε και μας κούρασε. Και όσο περισσότερο μας πονούσε και μας κούραζε τόσο περισσότερο τoν αγαπούσαμε, τόσο περισσότερο δενόμαστε μαζί τoυ. Και έτσι καταλάβαμε ότι η Πατρίδα δεν είναι κάτι αφηρημένο. Είναι ο τόπος που μας γέννησε, είναι και ο τόπος που μας έθρεψε, είναι και ο τόπος που θάψαμε τους γονείς μας τους παππούδες μας και τους αγαπημένους μας, είναι και το δέντρο και ο βράχος, είναι και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα, είναι οι συγγενείς, οι συγχωριανοί και οι φίλοι. Όταν είχε ανάγκη κάποιος, όλοι τρέχαμε να τον βοηθήσουμε. Να χτίσει το σπίτι του ή να σκάψει τη στέρνα του. Να τον βοηθήσουμε από το υστέρημά μας, όταν αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας και έπρεπε να ανέβη στην Αθήνα ή τον Πειραιά. Κι ήταν οι γονείς μου πρώτοι μεταξύ άλλων, που έτρεχαν να βοηθήσουν, ακόμη κι αν αυτό που έδιναν θα έλλειπε από τα παιδιά τους, που πάντοτε έλλειπε.
ΚΙ ΕΤΣΙ ΒΙΩΣΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
Τη βίωσα ως ανάγκη προσφοράς. Από μικρό παιδί ένοιωσα, ότι δεν ανήκω μόνο στον εαυτό μου. Ότι ανήκω μου και στην Πατρίδα και τους ανθρώπους.
