Η Κανελλη ανοιγει την καρδιά της, από τις διακοπες της στη Μηλο

 

Σχόλιο Antii : Μεσα από αυτό εδώ το blog η Λιανα έχει φάει αρκετο βρίσιμο, αλλά σε κάτι στιγμες σαν και αυτες που διαβαζουμε μερικα κειμενα της, σου ρχετε να την ... αγκαλιάσεις ... είναι σχεδόν αξιαγάπητη (!), με την ευαισθησια  που επιδεικνυει και τον ποιητικό της λόγο, στο κειμενο που ακολουθει. 

Υ.Γ. να μην ξεχασουμε να σχολιασουμε και την μοναδική ικανοτητα της να μπλεκει μεσα στο ποιητικό κείμενο και την πολιτικη επικαιρότητα, δεν νομιζουμε να μπορει να το κανει αυτό καποιος άλλος. Με λίγα λόγια, δίπλα στο ηλιοβασιλεμα, σου προσφερει και έναν ... Λένιν  ;)

Γραφει λοιπόν η Λιανα από το ταξιδι της στη Μηλο:

Από :  rizospastis.gr

Το φεγγάρι πάει να γιομίσει. Φυσάει οχτάρι κι η άμμος τσούζει. Η έκπληξη κρέμεται από απλά καθημερινά πράγματα, όπως οι γεύσεις. Λιαστή ντομάτα με λάδι και σκόρδο. Ντομάτα που μυρίζει τον εαυτό της. Τυριά από
μικρούς ντόπιους τυροκόμους με μεράκι. Η ισοπεδωτική «τουριστίλα» δεν είναι ορατή στη Μήλο. Οφθαλμοφανείς είναι οι «τρύπες» σ' αυτόν τον κυκλαδίτικο παράδεισο, που άφησαν η έλλειψη σχεδιασμού, κεντρικού, στο αγαθό των διακοπών, που ως δικαίωμα καταργείται πλέον συστηματικά και βασανιστικά για την πλειονότητα των εργαζομένων.

Μαγκωμένοι είναι όλοι γύρω. Ντόπιοι, και Γάλλοι, και Ισπανοί, και Γερμανοί. Σέβονται τις λίγες μέρες διακοπών τους, ωσάν να είναι οι τελευταίες της ζωής τους. Πού να το φανταστείς ότι θα μιλάς με νέα παιδιά, που πασχίζουν να κρατήσουν μια δουλειά εποχιακή, στην Ελλάδα του 2010, για τις μεταναστευτικές τους σκέψεις και προοπτικές (!)... Κι εκεί που νομίζεις ότι είναι στον κόσμο τους, συκοφαντημένοι ως νέοι από τους φέροντες τη λεοντή του «κυβερνώντος» κατέχοντες τη χώρα, πετάς μια κουβέντα για τη νομιμοποίηση της ανεξαρτησίας του Κοσσόβου από το Δικαστήριο της Χάγης και η ερώτηση σε αποστομώνει βαριά σαν πέτρα: Και με τη Θράκη τι θα γίνει τώρα; Με το Αιγαίο;

Ποιος από τους βαρύγδουπους αρθρογράφους της Αθήνας, τους «φούφουτους» με τους οποίους υπέγραψε συμβόλαιο υποταγής η κυβέρνηση, φαντάζεται ότι στο Αιγαίο, στη Μήλο της φυσικής καλλονής που ο αδίδακτος στα σχολεία Ελύτης ύψωσε σε ποίηση, υπάρχουν, εκτός από λαμόγια, Ελληνες που ζούνε μόνο για την κατανάλωση και τις πιστωτικές τους κάρτες, τεμπέληδες του ήλιου και του καμακιού, και πολίτες με σκέψη κι ανάγκες υψηλής πολιτικής και ουσιαστικού πατριωτισμού;

Εχει μια μαγκωμάρα αυτό το καλοκαίρι. Δεν είναι μονάχα τα ελάχιστα λεφτά στην τσέπη για τους περισσότερους. Είναι που δε συναντιούνται με χαρά όσοι τα καταφέρνουν σε διακοπές, παρά με κείνο το άγχος για τον επερχόμενο χειμώνα.

Είναι σαν τις μέρες του '36, βαριά προειδοποιητικές για τη δηλητηρίαση της κοινωνίας από κείνο το γνωστό κι ακριβοπληρωμένο φίδι του ύπουλου και συνάμα θρασύτατου εκφασισμού της ζωής σ' όλες της τις εκφάνσεις.

Ομως, σύντροφοι, η ομορφιά της φύσης και των ανθρώπων είναι συνθλιπτική του φόβου. Ερχεται και ξυπνάει μέσα στον καθένα και την καθεμιά εκείνες τις δυνάμεις που δεν ξέρουμε ότι έχουμε, κατάκοποι από τον αγώνα επιβίωσης, στην έλλογη και έμφυτη ανάγκη για πραγματική ζωή.

Η θάλασσα που πνίγει είναι αυτή που ταξιδεύει σώμα και νου. Ο αέρας που φουσκώνει πανιά είναι που ξεθεμελιώνει και το μάταιο συναίσθημα ότι ελέγχεις μονάχος σου, χωρίς τους άλλους, την πραγματικότητα. Η άνυδρη γη είναι που νοστιμεύει, όχι χωρίς κόπο, κάθε της καλούδι και σου διδάσκει ότι πρέπει να την βυζαίνεις κι όχι να την απομυζείς μόνο για κέρδος.

Σε τούτο δω τον τόπο, την όμορφη Μήλο, θα μπορούσαν να γίνουν θαύματα πάνω στα θαύματα. Το ξέρουν όλοι. Ακόμα και το εκπεσμένο, κάποτε κραταιό, Εργατικό της Κέντρο, ακόμα κι όσοι υποχρεώθηκαν ή συναίνεσαν στην ταξική κυριαρχία της Βαρυτίνης του Κυριακόπουλου (πρώην προέδρου του ΣΕΒ).

Αυτό που τ' αναβάλλει, τα όνειρα νέων που ναυαγούν, η αναξιοποίητη σοφία των μεγαλύτερων που φθίνει χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα, το εξανέμισμα μιας γιγάντιας υπεραξίας, όπως είναι η φυσική ομορφιά ενός τόπου, είναι η έλλειψη συλλογικότητας. Η έλλειψη παιδείας του δημόσιου κοινού αγαθού. Αλλά θα συνεχίσω...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ